De ontmoeting met Fonda, Vincent en hun 2 kinderen was wel heel bijzonder. Zo bijzonder om hetzelfde doel te hebben, dezelfde leeftijd kinderen te hebben en dat het dan ook nog zo goed klikt is echt speciaal. Onze kinderen hebben zoveel lol gehad samen! Rondjes rennen om de boom, samen stoeien, spelletjes spelen en samen eten. En iedere dag was het weer spannend of we op dezelfde camping terecht zouden komen. Maar na een week lang elkaar iedere dag gezien te hebben, was toch de tijd aangekomen om echt afscheid te nemen. Hoe leuk en gezellig het ook is, het is het allerbelangrijkste om ons eigen plan te trekken. Lastig vond ik dat wel, zeker als je ziet hoeveel lol onze kinderen samen hadden, maar 1 ding weet ik zeker, we gaan elkaar in Nederland nog zien.
Vanuit Oedheim zijn we verder gefietst naar Braunsbach, een prachtige natuurcamping in een heuvelachtig landschap. We stonden met onze tent aan een beekje met een waterval en dat sliep heerlijk! 's Avonds hebben we heerlijk zitten borrelen en kletsen met Fonda en Vincent en een ander stel wat we inmiddels al zo'n week iedere dag onderweg tegenkwamen. Erg gezellig was het! En dat nog wel voordat we de zwaarste etappe van het eerste deel zouden gaan fietsen. Want er moest geklommen worden. En dat vonden we toch wel een beetje spannend.. maar het ging goed! Senn zong liedjes en duwde tegen mijn rug om me te helpen tijdens het klimmen.. en het hielp! We hadden het er goed afgebracht, maar waren behoorlijk gebroken.. en dat terwijl we nog wel bezoek kregen.
Pap en mam waren namelijk helemaal naar Ellwangen gereden om ons op te komen zoeken. Hun fietsen ook meegenomen dus ze kwamen ons zelfs tegenmoet fietsen. Erg leuk om een stukje van onze reis te mogen
delen met hun. We delen zelfs de tent met hun, konden we meteen uitproberen of het echt een 6 persoonstent is ;-). Na die flinke inspanning van donderdag hadden we een rustdag verdiend en die hebben we doorgebracht in het zwembad en in het stadje. Heerlijk, zeker omdat Marcel en ik ook even onze handen vrij hadden met opa en oma in de buurt. Want Senn en Mika willen nu álles met opa en oma doen en daar maken wij dankbaar gebruik van :-).
Als we aan t fietsen zijn slaapt Mika iedere dag in de kar dus dat was vandaag wel een uitdaging. Na het zwemmen was er teveel leuks om hem heen en viel hij niet in slaap en uiteindelijk viel hij om toen hij 5 frietjes op had in het restaurant. Dus voor de tweede keer een slapende Mika op mijn schoot... en daarna in de kar, hij was helemaal van de wereld. Hij slaapt vast door tot morgen vroeg dachten wij, maar dat was toch niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet waar. Onze knul bleef aan t kletsen tegen zichzelf en zijn knuffel in de tent.. en om 22:00 uur ging de rits open.. 'ik heb al geslaapt', ik wil naar buiten!' Haha.. uiteindelijk viel hij na 23:00 uur in slaap toen wij ook gingen slapen.
Vandaag weer een flinke fietstocht gemaakt naar Dillingen an der Donau, we hadden de wind op de rug en na een flinke klim in het begin vooral veel afdalen, dus het ging heel vlot! Na een heerlijke pauze bij een meertje waar pap en mam ook naartoe waren gefietst, kwamen we aan op onze volgende camping waar Marcel 'ons huis', zo noemt Mika de tent, neergezet heeft. Morgen weer een rustdag om mijn verjaardag te vieren hier in Duitsland. Senn heeft hele plannen gemaakt, erg leuk! 'Mama, jij bent jarig morgen, weet je al wie er van de camping op je feestje mogen komen?' Haha, we gaan het zien. Mijn feestjurkje hangt in ieder geval al klaar voor morgen (lees: het jurkje wat ik iedere dag al aan heb ;-)), dus het komt vast helemaal goed.
Ps.. gisteren heb ik via Marcel zijn account op mijn Facebook 'stiekem' alle reacties gelezen.. ik lees die eigenlijk niet, heb FB bewust van mijn telefoon gehaald, om even 2 maanden alleen met ons gezin te zijn. Super leuk en bedankt voor alle leuke reacties :-). De reacties onder deze blog zie ik overigens wel vrij snel.
Ach, die slaapjes... de fietskar is wel een fijne plek!
BeantwoordenVerwijderen