Terugblik op twee fantastische maanden

Met uitzicht op het mooie zwembad van onze camping en onze twee spelende knulletjes schrijf ik deze blog. Tijd om eventjes terug te blikken op de fantastische reis die wij hebben mogen maken. Een reis die wij nooit meer gaan vergeten en we hopen dat ook Senn en Mika zich later nog momenten zullen herinneren. 

Het was nog wel even een uitdaging om uiteindelijk te kunnen genieten... Donderdagochtend vertrokken we op camping Tiber in Rome, nadat de jongens afscheid genomen hadden van hun vriendjes Tim en Justen. We dachten naar een super leuke camping te fietsen aan het meer van Bracciano en daarom vonden we 4 uurtjes fietsen door de snikhete zon het zeker waard. Zo rond 4 uur kwamen we helemaal bezweet en moe aan op de camping maar alles wat wij verwacht hadden was het niet en dan druk ik het zacht uit ;-). Het was in ieder geval niet de plek waar wij onze mooie reis wilden gaan afsluiten. Oké, maar wat nu? Een andere camping aan het meer zoeken, terug naar Rome of... We hebben er een nachtje over geslapen en de volgende ochtend kwam Marcel met het geniale idee om nog een stukje verder richting Nederland te fietsen naar de laatste camping voor Rome in Otricolo. De camping met het allerleukste zwembad wat wij gezien hebben op onze hele reis. En na nog een dagje 'afzien' in de zon (we waren echt toe aan een aantal dagen aan het zwembad) konden we toch echt gaan relaxen. 

Zwemmen, kletsen, lekker eten, drinken, nog meer zwemmen, voetballen, spelen, nog meer kletsen, lezen en nog een keertje zwemmen. Dat is wat we nu al vanaf vrijdag middag aan het doen zijn en we vinden het heerlijk. Mika vond het gisteren even lastig om een slaap momentje te vinden, maar hem even rondrijden in de fietskar was uiteraard de oplossing en na een heerlijk dutje kon hij er ook weer 'tegenaan'. 

Tijd om eventjes terug te blikken op de twee mooiste maanden van ons leven... Dat wat al jaren onze droom was, is werkelijkheid geworden en was nog mooier dan we gedacht hadden. De vrijheid die wij gevoeld hebben is echt onbeschrijfelijk. Alleen maar fietsen, met ons viertjes op pad zijn, iedere dag de keuze hebben om te doen wat we willen, geen verplichtingen, het was echt een feestje. Was het alleen maar leuk? Nee hoor, uiteraard niet. We zijn zeker onze uitdagingen tegen gekomen. Maar dat maakt het juist ook extra mooi en extra waardevol wanneer de uitdaging weer voorbij is. We zijn als gezin sterker geworden, we weten waar onze leerpunten liggen, want twee maanden samen op reis zijn, legt ook alle zere puntjes op tafel. Maar dat is alleen maar mooi, dat maakt ook dat je weer wilt gaan leren en jezelf ontwikkelen. 

We hebben onze jongens zien groeien. Mika is veel meer gaan praten, heeft laten zien hoe makkelijk en slim hij contact maakt, is voor niemand bang, stapt overal op af, kan overal zelf gaan plassen en wil het liefste bijna alles zelf doen. Zo gauw er kinderen in de buurt zijn, is Mika bij de kinderen en zeker wanneer ze ouder zijn, is hij in zijn element. 

Ook Senn hebben we zien groeien. We hebben ons de afgelopen dagen echt verbaasd wat hij nu durft in het contact en hoeveel hij kletst en vertelt. Daarnaast is Senn een echte harde werker en kan hij ons al echt helpen met de taken die iedere dag gedaan moeten worden. Hij heeft zin om na de vakantie naar school te gaan en we denken dat deze reis hem een extra portie zelfvertrouwen gegeven heeft om straks fijn op d'n Bogerd te beginnen. 

De tijd die we met onze jongens hebben mogen door brengen is zowel voor Marcel als voor mij het meest waardevol en bijzonder geweest. Zoveel tijd samen, alles van ze mee krijgen. Fantastisch was het! Ook niet altijd hoor, ook onze knullen hebben zoals alle kinderen hun lastige momenten, maar ook daar zijn we allemaal sterker van geworden en veel van geleerd. 

Wat mij deze reis geleerd heeft is dat ik het enorm leuk vind om te schrijven, dus daar ga ik zeker nog iets leuks mee doen. Wat precies, dat weet ik nog niet, maar dat gaat de komende tijd zeker duidelijk worden. 

Ook heb ik nu gezien wat je kunt bereiken wanneer je iedere dag een beetje doet en vooral heel erg geniet van het onderweg zijn. Dat een doel goed haalbaar moet zijn, een beetje uitdagend, maar niet té waardoor je het vooral heel lang kunt volhouden. Maar ook dat je het vooral heel simpel mag houden en alleen de dingen doet die je echt dichterbij je doel brengen en je niet laat afleiden door alles wat je onderweg tegenkomt. Lekker buiten sportief bezig zijn was al iets wat ik leuk vond, maar deze reis heeft mij wel duidelijk gemaakt dat me dat echt heel gelukkig maakt en vooral wanneer ik er super moe van wordt en je echt tot het gaatje gaat. Dus ook daar ga ik bewuster tijd voor maken. En veel reizen, dat gaat nog veel vaker op  mijn doelenlijst komen. En ik hoop door deze of komende reizen met mijn business wereldwijd te kunnen gaan waardoor ik nog meer zal kunnen gaan reizen en over de hele wereld mensen te kunnen begeleiden naar een betere gezondheid, meer geluk, balans en vrijheid en dat je de dingen doet die jou gelukkig maken. Dat je weer durft te dromen en dat gaat doen waar jij van gaat stralen. Want het leven is veel te mooi om te blijven hangen in iets waar je eigenlijk niet echt gelukkig in bent. Ik heb dat natuurlijk zelf mogen ervaren meerdere keren, de stappen waren erg lastig, maar als ik naar deze maanden en de afgelopen jaren kijk dan is het het dubbel en dwars waard geweest. Vaak is het zetten van de eerste stap het moeilijkste en als je die eenmaal gezet hebt dan volgt de rest vanzelf. Ik hoop de komende jaren nog heel veel mensen te mogen inspireren om hun hart te volgen en dat ze kunnen gaan doen wat ze echt gelukkig maakt. 

Mooie mensen, die hebben we veel ontmoet! Korte vluchtige ontmoetingen, intensievere contacten, mensen die ons enorm geholpen hebben, kinderen die heerlijk met onze jongens gespeeld hebben. De laatste camping waar we zoveel leuke mensen ontmoet hebben en onze reis zo mooi afgesloten hebben. Vincent en Fonda, die we in Duitsland ontmoet hebben met hun twee kinderen Lieke en Jesse, die hetzelfde avontuur als wij aan het doen waren. Ik kan alleen maar met een smile terugdenken aan al deze leuke ontmoetingen. 

Als ik nu terugblik is de tijd snel gegaan, ik weet nog zo goed dat we vertrokken. Maar ook juist weer heel langzaam, als ik zie wat we allemaal hebben meegemaakt. De foto's terugkijken is een feestje. Overal hebben we een mooi verhaal bij en alle herinneringen komen dan vanzelf weer allemaal boven. 

Zin om naar huis te gaan? Ja en nee... Het is hier zo fijn op deze camping, ik had zeker nog even willen blijven. Misschien waren de fietsbroek strepen op mijn benen dan ook weggetrokken :-). Daarnaast is ons avontuur dan echt over wat ook echt jammer is. Maar ook veel zin om onze familie en vrienden weer te zien. Weer in een echt bed te slapen, een frisse handdoek uit de kast te kunnen pakken, andere kleren aan te doen, een koelkast vol met eten te hebben, weer even meer luxe. Denk dat we dat nu ook weer meer gaan waarderen. Al verwacht ik ook dat we meer gaan wegdoen, want je hebt maar zo weinig nodig om echt gelukkig te zijn. 

We hebben ook veel gesproken over ons volgende doel en ik heb ook echt zin om daaraan te gaan werken. Nu we zoveel buiten zijn geweest hebben we de ruimte om ons heen nog veel meer gewaardeerd en we kunnen niet wachten tot we op een heel mooi nieuw plekje kunnen gaan wonen. Senn weet al wat ie in zijn moestuin wil en Mika die speelt zo graag buiten, daar gaan we hem daar echt gelukkig mee maken. Hoe lang het nog duurt, dat weten we nog niet, maar het is in ieder geval ons volgende grote doel. 

Nu nog even naar huis reizen ;-). Het wordt morgen 40 graden.. duimen jullie met ons mee dat we airco in de trein hebben? We zijn heel benieuwd hoe het gaat om met twee kleine kinderen, 2 fietsen, een fietskar en een heleboel bagage naar huis te reizen met de trein. Maar goed, we beginnen morgen gewoon aan ons laatste avontuur van deze vakantie en zoals alle anderen zal ook deze wel weer goed aflopen...! 

Yes, het is ons gelukt!

Na bijna 2400 km fietsen, van bergen tot de zee, van mooie kleine plaatsjes tot grote steden, was het maandag dan zover en zijn we het St Pietersplein in Rome opgefietst. Een bijzonder gevoel was het.. Van blijdschap dat we het gehaald hebben, tot balen dat ons avontuur er bijna opzit, tot enorm veel dankbaarheid dat we dit hebben mogen doen en alles wat daar tussenin zit.. 

Maandag ochtend vertrokken we redelijk op tijd richting  Rome. Het zou nog ongeveer 20 km zijn. Onze navigatie had alleen deze ochtend bedacht om ons in de steek te laten, maar gelukkig was het maar voor eventjes en konden we al snel het boekje weer wegstoppen. We fietsten al snel langs de Tiber die ons tot in Rome zou brengen. Er zijn wat branden geweest hier, je ruikt het vuur zelfs nog. Daarnaast valt het op dat er veel afval langs de weg ligt. Flinke tegenwind zorgde ervoor dat het zwaarder was dan we hadden gedacht, maar gelukkig kwam Rome toch al snel dichterbij. Allerlei mooie momenten van de afgelopen 2 maanden flitsten in mijn gedachten voorbij terwijl we steeds dichterbij kwamen. Mika lag lekker te slapen maar werd gelukkig net voor het St Pietersplein wakker. Er stond veel security, maar wij konden gelukkig door. En toen stonden we midden op het plein. Mika zegt meteen tegen Senn: 'Senn, handje!' Zitten onze mannetjes daar samen hand in hand op de fiets. Echt een smelt momentje.. We maken wat foto's en zijn vooral trots, maar zeggen ook tegen elkaar.. Eigenlijk voelt het helemaal niet alsof we iets bijzonders gedaan hebben, we hebben gewoon iedere dag een stukje gefietst en nu ineens zijn we er! Wat ik ook bijzonder vond is dat niemand weet wat we gedaan hebben daar op het plein, terwijl het voor ons heel speciaal is. Eigenlijk verwacht je dan een soort ontvangstcomité van Italianen die staan te klappen, maar dat is uiteraard niet zo haha. Na nog een heleboel foto's begint de lucht echt donker te worden en fietsen we weer verder. Uiteindelijk valt het toch mee en kunnen we even de stad door fietsen. Ook wel een speciaal gevoel, met de fiets door een wereldstad te fietsen. Het valt ons mee, het is vooral een kwestie van doen. 

We fietsen eerst naar ons favoriete plein, het piazza Navona waar we proosten met ons vieren. Uiteraard fietsen we ook even langs het Colosseum wanneer we naar Villa Borghese, het grootste park van Rome fietsen. We eten een lekker ijsje, de jongens gaan in een draaimolen en Senn zegt ineens: 'kijk eens, mijn ballon!' (zijn ballon was hij in Duitsland aan de Rijn kwijtgeraakt en nu hing er inderdaad een rode ballon in de boom. Of hij echt dacht dat zijn ballon was, weten we niet, maar goed, dat maakt ook niet uit). 'Maar ik kan er niet bij' zei hij nog en daarmee was de kous af. 

Na het mooie park fietsen we weer richting de camping. De jongens doen een lekker dutje in de kar en wij fietsen samen terug naar de camping via de supermarkt. Een heerlijke feestmaaktijd willen we klaarmaken. We laten de prosecco knallen en genieten fijn van elkaar en van het lekkere eten. En we zijn even klaar met het fietsen door het warme weer. Onze mannen willen heel graag met de rode hop on hop of bus, dus we boeken voor 2 dagen openbaar vervoer en deze bus. Senn en Mika zijn helemaal blij. 

Dat is de volgende dag wel anders. De eerste bus en trein gingen nog prima, daarna begon Mika het echt lastig te vinden en was hij vooral een dwarse peuter van 2 die overal precies het tegenovergestelde wilde van wat wij wilden. Maar goed, we snapten het ook wel en normaal gesproken heb je in een drukke stad voor een peuter een buggy bij, dus een uitdaging dat was het zeker. Uiteindelijk toch wel wat mooie bezienswaardigheden gezien, een ritje in de bus gemaakt, lekker gegeten en waren we vooral heel blij toen we weer terug waren op de camping. Geef ons maar een fiets, dat past veel beter haha. 

We besluiten dan ook vandaag in de ochtend op de camping te blijven en later op de middag met de fiets naar de stad te gaan. We hadden een fietstour met een Nederlandse gids geboekt en zagen het echt niet meer zitten met het openbaar vervoer naar de stad te reizen. Een super beslissing blijkt uiteindelijk, we zijn weer helemaal in ons element. Je ziet ook zoveel meer op de fiets! En de fietstour is echt helemaal geweldig. We gaan naar de minder bekende plekken in de stad, zien de volkswijk en horen veel mooie verhalen van Imke, onze gids. Senn en Mika doen het super. Ze worden erg goed betrokken bij de tour en na afloop krijgen zowel onze mede toeristen als Imke, een dikke knuffel. Vervolgens mogen we nog terug op de fiets, wat ook echt een prachtige en een beetje een spannende ervaring is. Het was namelijk al een beetje donker geworden. Onze mannen genieten ook nog na, want ze zitten nog lang na te kletsen in de kar voor ze in slaap vallen. 

Marcel en ik hebben de afgelopen dagen ook gemerkt hoe vermoeiend het fietsen is geweest met het warme weer, want we waren ineens s avonds nog helemaal fit waardoor we ook al echt veel tijd gehad hebben om samen te kletsen. Heerlijk! De afgelopen dagen waren nog best druk en veel bezig geweest en nu hebben we vooral zin in even niets doen. Morgen fietsen we naar het meer van Bracciano, zo'n 35 km waar we vooral gaan relaxen en terug blikken op de prachtige reis die we hebben mogen maken...! 

Rome is in zicht....!

We zijn er bijna! Nog zo'n 20 km en dan staan we op het St Pietersplein. Echt bizar dat het bijna zover is. Een beetje een dubbel gevoel omdat het zo leuk is om te fietsen en lekker onderweg te zijn. Maar het is wel ons doel en het is natuurlijk wel heel gaaf als we t dadelijk echt gehaald hebben. 

De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat was de afgelopen dagen zeker het geval. We hebben echt afgezien! We hebben veel geklommen, niet 1 lange klim, maar telkens 1 of meerdere km's klimmen en dan weer naar beneden zoeven en wéér klimmen. Dat in combinatie met heel warm weer (vandaag was het zo'n 36 graden) en 4 lekke banden waardoor we veel tijd verloren, maakte dat we ons doorzettingsvermogen goed getest hebben ;-). Daarnaast zijn we wat minder attent aan het worden waardoor we inmiddels best wat spullen kwijt zijn geraakt de afgelopen dagen (o.a. waslijn, campingstekker), haha dus het is ook tijd dat we er zijn! 

Vrijdag ochtend fietsten we weg in Assisi na nog een heleboel blikken op de prachtige stad geworpen te hebben. Senn vroeg zich waar de blikken stonden, want die zag hij niet ;-). We hadden behoorlijk wat vertraging trouwens. We waren zelf te laat uit bed, vervolgens was de band van de fietskar lek en had Senn een nat bed. Maar goed, gewoon vrolijk blijven, doen wat we moeten doen en uiteindelijk zaten we na een heus uitzwaaiteam op de camping dan toch echt op de fiets. De weg was mooi! En we kwamen door een prachtig plaatsje, waar we midden op een pleintje een heerlijk broodje gegeten hebben. We wilden tot in Massa Martana komen waar we bij een agroturismo konden kamperen. En dat lukte! En na een heerlijke frisse duik in het zwembad kregen we bezoek. Hanneke en Rolf met hun meiden zijn op huwelijksreis in Assisi en we vonden het allemaal erg leuk elkaar zo ver van huis te zien. Aangezien wij wat minder mobiel zijn, kwamen zij ons opzoeken. Voor onze kinderen even wat onwennig, maar al snel hadden ze de grootste lol en konden ze heerlijk spelen. Senn vroeg nog: 'mama, spreken zij gewoon onze taal?' En wij hebben heerlijk gekletst, we hadden uiteraard genoeg te vertellen allemaal. 

Na een lekker ontbijtje op de camping, vertrokken we voor weer een dagje fietsen. Ook weer erg mooi én echt pittig. We komen door mooie plaatsjes, Marcel plakt nog een band, puffen veel, drinken een heleboel water, onze mannen slapen om de beurt in de kar en we maken veel foto's en filmpjes. 

Afdalingen blijven bijzonder. Denk 1 van mijn mooiste herinneringen aan onze reis. Twee armpjes om mijn middel, de wind in mijn gezicht (als het zo warm is, lijkt het net een warme föhn) en Senn die roept, 'mama, wat een avontuur hè'! Ook heel bijzonder zijn de smalle straatjes, waar de ramen open staan en je de Italiaanse inwoners hoort praten met elkaar en je het bestek op de borden hoort. Ik vind dat zo'n mooi geluid. 

Uiteindelijk kwamen we gisteren op 1 van de mooiste campings tot nu toe. Heerlijk rustig en erg mooi! En het zwembad, dat was een feestje voor onze mannen, een enorm groot peuter / kleuter bad met een hele gave glijbaan waar Senn en Mika heerlijk gespeeld hebben. En wij uiteraard ook een beetje ;-). Het eten in het restaurant was weer lekker. Volgens mij hebben we nog nooit zoveel gegeten in een restaurant, we hadden echt zo'n honger.. Het zelf koken is de laatste twee weken wel wat minder geworden, het goede leventje in Italië is veel te leuk en te lekker. En zoals Senn zei: 'mama, ik kan mijn handen niet meer om je middel, dat kon ik aan het begin van de vakantie wel hahaha'. Ik hoop dat t toch wel meevalt, maar goed, de pizza's, pasta's, drankjes en ijsjes smaken wel echt goed. 

Vanochtend hadden we de wekker weer vroeg gezet, bleek dat we ons navigatiesysteem nog bij de receptie hadden liggen die uiteraard nog niet open was. Heel blij waren we met onze buurman die ons echt super geholpen heeft om iemand van de camping te vinden die ons kon helpen, én ons verblijde met water, bananen en muesli repen. Zo lief, al die leuke mensen die ons zo goed helpen. De tocht was mooi, al hebben we veel grote wegen, wat wel minder mooi is dan wat we gewend zijn. We stoppen nog in Calcata, een heel mooi dorpje op een rotspunt, waar we een ware attractie zijn. In het dorpje ervoor werden we zelfs gefilmd toen we erdoor kwamen fietsen. We puffen weer wat af, drinken veel water, Argi en ons calcium / magnesium zakje wat we aangeraden kregen door Hans Reitsma. Het werkt wel, wat uiteindelijk komen we bijna in Rome. 

Net voor onze camping komen we langs een mooi barretje waar ze heerlijk Italiaans ijs verkopen. Senn vindt dat we dat zeker verdiend hebben, dus we stappen en genieten samen van wat lekkers. 

En morgen, als alles goed is, gaat het gebeuren, dan fietsen we Rome in en staan we voor de middag op het St Pietersplein.... 

Het lijkt wel een droom, zo mooi is het hier!

Fan van Italië dat was ik al, maar nu helemaal! Wat is het hier prachtig. We zijn nu in Umbrië, bij de stad Assisi. Een stad gebouwd op een heuvel, met fantastische uitzichten en alleen maar mooie, oude gebouwen. Het is de stad van de Heilige Franciscus, een echt bedevaartsoord en hier hebben we voor mijn oma van 96 jaar een klein cadeautje meegebracht omdat ze al vanaf 1 juni iedere dag een kaarsje aansteekt voor ons zodat we weer veilig thuis komen. Zo lief! 

Maandag ochtend zaten we weer redelijk op tijd op onze fiets, voor eerst een stukje klimmen en daarna een lange mooie afdaling. De klim ging vlot en de afdaling nog veel vlotter. Het zou heel mooi worden stond er in het boekje, maar zo mooi dat hadden wij niet verwacht. Het uitzicht was echt formidabel. We hielden niet op met foto's maken. Maar goed, zo komen we niet beneden, dus uiteindelijk toch maar verder gefietst ;-). Na zo'n 17 km afdalen komen we aan in Sansepolcro, een mooi rustig stadje. We picknicken bij een speeltuintje en willen nog een extra stadje bezoeken wat we getipt kregen op de camping door de aardige Italiaanse 'mamma' van wie we de pasta gekregen hadden. Met de auto is alles makkelijk te bezoeken maar mensen die niet veel fietsen hebben niet altijd in de gaten of het ook goed met de fiets te doen is. Maar goed, ik was erg enthousiast en wilde er graag naartoe. Dus wij een mooie weg gezocht.. in het begin ging het goed, later werd de weg wel erg steil, dus het laatste stukje mochten niet alleen Marcel en ik wandelen met de fiets, maar ook Senn ging van de fiets en heeft zelf naar boven gewandeld haha. In het stadje was het met de fiets helemaal niet te doen, maar het was er zooo mooi dat het zeker de moeite waard was en een echte aanrader om te bezoeken als je in de buurt bent. Het stadje heet Angiari en ligt in de buurt van Citta di Castello waar we later op de middag naartoe fietsen. We komen deze keer echt laat op de camping aan, maar na een uurtje staat de tent, zijn we gedoucht en fietsen we richting het stadje om een hapje te gaan eten. De camping was heel simpel en heel dichtbij een snelweg viaduct waardoor het net leek of de vrachtwagens door de lucht vlogen haha. En toch, het had wel iets! 

En de avond in het stadje, was net een droom. We kwamen op een mooi pleintje waar een mooie Italiaanse zangeres aan het zingen was en begeleid werd door 2 gitaristen. Mika had de afgelopen dagen last gehad van de wind (waarschijnlijk door de flinke regen die er nu een paar keer is gevallen hier) en was echt bang geworden van de waai (zoals hij het zegt). Maar deze avond was hij alles vergeten en heeft zeker 2 uur staan dansen bij de muziek. Het was een feestje om hem zo te zien genieten! Rondjes draaien, rennen, dansen, op zijn handen staan, hij deed t allemaal en met heel veel lol. Senn viel in slaap bij mij op schoot en Mika toen we om 23:00 uur richting de camping fietsten. En wij gingen met een smile op ons gezicht slapen na een heerlijke dag! 

Dinsdagochtend vertrokken we iets later dan gepland richting Assisi, het werd al snel warm, dus we hebben flink doorgetrapt. Net na de middag arriveerden we op een mooie camping, dichtbij Assisi. Een heerlijk relaxte sfeer met een mooi uitzicht op de stad. We besluiten 3 nachten hier te blijven om nog even het einde van onze reis uit te stellen want vanuit hier is het nog maar 150 km naar Rome. En uiteraard om hier een paar heerlijke dagen door te brengen. 

De eerste dag slapen we lekker uit en brengen we een bezoek aan een wijngaard in de buurt. We mogen wijntjes proeven én picknicken in de wijngaard samen met een familie uit Denemarken en een stel uit New York. Erg leuk om zo mensen over de hele wereld te leren kennen. Het liefste hadden we een doosje wijn (of 2) mee haar huis genomen, maar helaas dat gaat m niet worden op de fiets ;-). Dus mocht er nog iemand in de buurt komen van Assisi deze zomer en een plekje vrij hebben voor een doosje wijn, dan horen we het graag. 

Na een middagje aan het zwembad besluiten we in de avond een hapje te gaan eten in Assisi, alleen de 'mannen' hebben nog geen dutje gedaan. We leven hier gewoon met de dag en hoe het loopt, zonder structuur of ritme. Echt heerlijk. Onze jongens slapen op de meest gekke tijden maar het is wel belangrijk dat ze in ieder geval 1 x per dag even slapen. Voor Mika is dat in ieder geval belangrijk. Dus... even een rondje wandelen over de camping met de fietskar en Mika slaapt al snel.. en even later valt ook Senn in slaap. Ideaal, zo kunnen we straks een hapje gaan eten. Zo rond half 8 fietsen we de berg op richting Assisi en wat  is het daar mooi! Zo mooi hadden wij het nooit gedacht! Echt ongelofelijk.. We genieten van de zonsondergang, van het prachtige uitzicht, van het lekkere eten inclusief ijsje natuurlijk ;-). En Mika, met zijn blonde haartjes krijgt weer zoveel aandacht! Belissimo... ciao bello, nog een aai door zijn haren, echt leuk. 

Natuurlijk willen we Assisi ook bij daglicht zien, dus vandaag zijn we terug gegaan, deze keer met de bus van de camping. Wat uiteraard al een feestje is voor onze jongens. Ook bij daglicht is het prachtig. Alles is licht en zo mooi. Vlak is de stad echter niet en daarnaast zijn er veel trappen, wat ook maakt dat de fietskar niet mee kan. Dat was wel een kleine uitdaging voor onze jongens, zeker voor Mika, want we gaan ze niet de hele dag dragen. Maar uiteindelijk hebben ze het allebei echt knap gedaan en veel zelf gewandeld. 

Morgen gaat onze tocht weer verder. We hebben nog wat heuveltjes te gaan en zeker nog een heleboel mooie plaatsen te zien. Ben benieuwd hoeveel bordjes met 'let op een hond in huis' (attenti al cane) we nu weer gaan zien. Senn ziet ze allemaal en voor hem is het echt een sport ze zo snel mogelijk te zien. Zo simpel kan het zijn... 

Van de zee naar de Appenijnen

We zijn weer in de bergen, deze keer in de Appenijnen. Vandaag de pittigste klim gehad naar een mooie camping in de bergen. De weg er naartoe was weer zo mooi en gelukkig viel het klimmen mee. 

Inmiddels zijn we al zover van huis dat niet alle mensen ons meteen geloven als we zeggen dat we uit Nederland gefietst komen. Nou ja, als we al kunnen communiceren met de Italianen, want wij spreken geen Italiaans en de meeste Italianen geen of bijna geen Engels. Op onze volgende reis ga ik toch vooraf zorgen dat ik de taal een beetje kan spreken en we niet alles hoeven te doen met onze vertaal app ;-). 

Na een avond vol tijgermuggen vertrokken we donderdag ochtend richting zee. Maar eerst kwamen door Ravenna. Een stad waar ik zeker nog graag een keer terug wil komen. Aardige mensen, relaxte sfeer, het was er echt fijn. Via een mooie route door het bos kwamen we bij de Adriatische zee. Hier zijn vooral Italianen te vinden. Op onze grote camping aan de zee, heb ik exact 1 Deense camper ontdekt, verder alleen maar Italianen. Het strandleven is veel anders dan het onze. Het strand is vrijwel helemaal verpacht aan uitbaters van strandpaviljoens, waar je een bedje kunt huren als je graag aan het strand wilt liggen. Eventjes vonden onze mannen het leuk, daarna gaven ze de voorkeur aan het zwembad op de camping want daar was geen zand haha. Maar goed, ook dat was leuk met onze mooie badmutsen die hier op veel campings verplicht zijn ;-). 

S avonds wilden we graag een hapje uit eten, Mika was echter al best moe. Onze fietskar is dan een super uitvinding, dus Mika in de kar en even naar een dorpje verderop gefietst, wat trouwens geen straf was, want het was er erg mooi, druk én gezellig. Als Mika nu even een uurtje een dutje zou doen, kon hij daarna vast gezellig weer meedoen. Dat uurtje werden ruim 3 uur, we kregen hem niet meer wakker. Maar goed, een keertje alle aandacht voor Senn en in alle rust heerlijk gegeten samen. We hadden een 4 gangen menu besteld en hadden niet echt een idee wat we kregen, maar het was heerlijk en een keertje wat anders. En Mika, die was de attractie van het dorp. Volgens mij hadden ze nog nooit een fietskar gezien en een blond jongetje die er heel schattig in lag te slapen was natuurlijk wel erg leuk. Inmiddels was het rond 22:00 uur en al donker geworden dus de hoogste tijd om terug naar de camping te gaan. Dat was alleen nog een kleine uitdaging, het was super druk op straat, overal mensen. Het leven begint hier echt in de avond. Zoveel mensen en ook veel kleine kinderen op straat. Senn was echt geen uitzondering. Uiteindelijk terug gekomen op de camping met een wakkere Senn én Mika, is daar een gezellige mini disco aan de gang. Ach ja, het is nu toch al laat.. dus nog even heerlijk staan swingen met z'n allen. Mika inclusief zijn knuffel, wat echt een plaatje was.. en Senn, zo leuk om te zien hoeveel hij al geleerd heeft en echt uit zijn schulp kruipt op vakantie. 

De volgende ochtend slapen we uit, we hoeven maar een stukje te fietsen en besluiten nog even lekker in de buurt te blijven en later op de dag door te gaan naar de volgende camping. We strijken neer bij een leuk speeltuintje en ik ga boodschappen doen voor een lekkere brunch. De weg naar de supermarkt was geen probleem met Google Maps, maar terug was een uitdaging haha, ik wist echt niet meer waar de mannen zaten. Wie weet word ik er ooit nog echt goed in, nu was t een uitdaging maar uiteindelijk hadden we toch een lekkere brunch tot er een enorme stortbui kwam die veel verkoeling bracht maar Mika veel schrik. Al is schuilen in een speeltuintje ook echt leuk! Jammer genoeg waren de daken van het huisje niet echt waterdicht maar toch hield t de meeste regen wel tegen. 's Middags gaan we naar het plaatsje Cesenático, waar een mooi haventje ligt met allemaal gekleurde huisjes en bootjes. We eten er een heerlijk pizza met uitzicht op het mooie haventje. We zien zoveel verschillende plaatsen en allemaal zo mooi. Marcel en ik zeggen zo vaak tegen elkaar, wat is het toch bijzonder, wat is het toch mooi en wat is het fijn om dit samen te kunnen beleven. Het geeft een heel dankbaar gevoel. Later in de middag fietsen we het laatste stukje naar de camping, maar voor het eerst sinds 1 juni kunnen we er niet terecht. Oeps. Snel wat anders zoeken. De volgende camping is veel te ver, dus een pension gezocht en gelukkig is het raak na een aantal telefoontjes. 

Het vroeg opstaan is ons goed bevallen dus we besluiten ook deze ochtend weer de wekker te zetten en om 6:20 uur fietsen we het dorpje uit. Iets voor 12 komen we in de buurt van de camping en ik bel voor de zekerheid even of ze geen siësta houden tussen 12 en 3, blijkt dat ze helemaal vol zitten. Nee toch! We hadden gehoord van Fonda en Vincent dat dit een super leuke camping was én de volgende was 30 km klimmen. Hmmm.... wat nu? Na wat bellen besluiten we in ieder geval verder te fietsen en toch even bij de camping binnen te lopen. Marcel doet nu t woord en we hebben geluk. Ze zitten eigenlijk vol maar we krijgen een speciaal plekje tussen de kunstwerken waar onze tipi tent perfect tussen past. We zijn nog nooit zo blij geweest dat we een camping op mochten als nu en zitten de hele middag heerlijk bij het zwembad. 

Enne.., we zijn al echt ver, nog zo'n 300 km dan zijn we in Rome. We hebben de laatste etappes uitgestippeld en zijn bezig een leuk appartement in Rome te zoeken en daarna waarschijnlijk nog een weekje op een camping aan een meer in de buurt van Rome waar veel Nederlandse fietsers zitten. Heel bizar dat we al zo ver zijn en al zoveel gezien hebben. Voor wie het leuk vindt om onze route te bekijken, we fietsen Hans Reitsma's route naar Rome, zie www.reitsmaroutes.nl. 

De route staat super goed aangeven in het boekje en echt alle informatie die je graag wilt weten staat er in. En hij is echt prachtig. 

Senn en Mika wilden vandaag graag pannenkoeken eten, dus dat gaan we nu doen. Vanmiddag al pasta gekregen van onze buren op de camping, het had een speciale naam uit Sicilië, iets met oortjes haha, maar hij was in ieder geval echt heerlijk! 

Een bijzonder stukje Italië

De Po vlakte... veel minder toeristisch of zeg maar gerust helemaal niet toeristisch. Het is net Nederland, helemaal vlak, lange rechte wegen, veel mais en akkerbouw. Alleen de temperatuur, de kleur van de huizen en de mensen zijn anders hier. We vonden het niet het mooiste stuk wat wij gefietst hebben, maar misschien wel het meest bijzondere stuk. Vele huizen staan leeg en zijn enorm vervallen. Of zoals Senn zegt: 'is dit huis ook gevallen mama' of 'kijk mama, dit huis is ook verdorven'. Zo leuk de gesprekjes onderweg. Hij stelt iedere dag zeker 100 vragen als we op de fiets zitten. Zijn favoriete vraag is zeker wel: 'mogen op deze weg ook traktors rijden? En bussen? En auto's? En motors?' En vervolgens: 'waarom wel of waarom niet'? 

Heel bijzonder zijn ook de vriendelijke mensen. Zondag middag kwamen we aan in ons pension in Montagnana. Een super vriendelijke vrouw die het huis van haar moeder verhuurde en daar fietsers ontving. Ze was zelfs een 'vrienden op de fiets logeeradres' dus we kregen nog korting ook. Zelf fietste ze ook en ze was ook al een aantal keer in Nederland geweest. Toen ik vroeg of er een open supermarkt was in het stadje bleek dat we daar nog eens 7 km voor moesten fietsen, met dit weer niet zo'n heel goed plan. Het was echt heel warm, zo'n 36 graden en ook flink benauwd. 'Kom mee' zei ze, en ze liep ons voor naar haar grote moestuin en ze haalde vanalles uit haar moestuin waar we samen met de verse eitjes een heerlijk maaltijd van konden maken. Zo lief! 

De volgende dag vertrokken we zo vroeg mogelijk op weg naar Ferrara om de grootste hitte voor te zijn. Het was echter een erg lange tocht dus we hebben toch nog best veel op het heetst van de dag gefietst. Veel stoppen in de schaduw en binnen ijsjes eten of wat drinken maakte dat we het er toch goed vanaf brachten en we in de loop van de middag de camping in Ferrara bereikten. We maken hier voor het eerst kennis met de tijgermuggen, beetje jammer maar ook dat hoort erbij. S Avonds eten we pizza bij een restaurant in de buurt. Mika is lekker aan het spelen als een Italiaanse man zijn stoel per ongeluk weg pakt. Mika vindt dat uiteraard niet leuk, stapt op de mannen af en zegt: 'mijn stoel'. Na eventjes snappen ze hem en jawel hoor, hij heeft zijn stoel weer terug. Zo knap. Terug op de camping ontmoeten we Ganni Bolognesi. Een vriendelijke Italiaanse man die al 40 jaar in Duitsland woont en dus goed Duits spreekt. Ideaal en heel fijn want onderweg kwamen we vooral veel mensen tegen die alleen maar Italiaans spreken. We raken aan de praat samen en toen hij hoorde wat wij aan het doen zijn, nodige hij ons om in zijn huis dichtbij te Rome te komen slapen als we daar in de buurt zijn. Hij is nu in Ferrara maar we mogen de sleutel bij zijn broer gaan halen en mogen gebruik maken van zijn huis. Hoe bijzonder en leuk is dat? We besluiten de volgende dag onze plannen te wijzigen en eerst iets met Ganni te gaan drinken in Ferrara. Hij laat ons wat mooie stukken van de stad zien en we strijken neer in een park in de schaduw. Wat later op de middag fietsen we alsnog verder naar het Zuiden en komen rond 5 uur aan in een mooi agroturismo zo'n 15 km onder Ferrara. We worden vooral heel blij van het grote en mooie zwembad waar volgens mij het hele dorp aan het zwemmen was ;-). Op het moment dat wij het water in plonsten begon het echter te regenen en te onweren, dus hop het water weer uit. Dan eerst maar pannenkoeken bakken. Zo gezegd zo gedaan en dat had als grote voordeel dat we na de flinke bui het hele zwembad voor ons alleen hadden. En Senn, die is van zijn angst voor regen en onweer af. Hij rende en speelde buiten in de regen en had de grootste lol. 

Vanochtend zijn we extra vroeg vertrokken om voor de grootste hitte begon al een flink stuk gefietst te hebben. Voor half 6 stonden we langs ons luchtbed en om half 7 zaten we gepakt en gezakt op de fiets. En wat is het dan mooi buiten en heerlijk fris. Dit gaan we vaker doen. Om 11:20 uur hadden we al zo'n 60 km gefietst en waren we op onze volgende camping. We zijn de enige gasten op een verlaten plek maar we vinden het heerlijk. Vanmiddag hebben we flamingo's gezien bij het meer op de dijk. Prachtig! 

Na een lekkere picknick op de camping met stokbroodjes, vlees en kaas en allerlei lekkers gaan we morgen weer lekker vroeg vertrekken. Al wordt het iets later, want het veerpont vaart pas vanaf 7:00 uur hihi. Op weg naar een mooie camping aan zee! 

Eventjes wennen aan de warmte

Hele warme dagen dat zijn wij Nederlanders niet echt gewend.. of zeg maar gerust: helemaal niet gewend. Vooral Mika heeft erg veel moeite gehad om te wennen en is eventjes flink ziek geweest. Op de ochtend dat wij naar het Gardameer vertrokken was hij wat koortsig en dan bleef zo gaan met ups en downs. Aan het Gardameer werd het helaas erger en dan helpt het niet als het 35 graden is. Eergisteren hebben we dan ook besloten naar een argroturismo te gaan in Verona, waar we lekker binnen konden, wat meer beschut en met bedden waar hij fijn beter kon worden. Een super beslissing, want inmiddels is Mika weer helemaal fit, zijn grapjes en streken zijn weer terug dus vandaag konden we onze tocht weer verder vervolgen. 

De eerste dag aan het Gardameer was wel echt prachtig! Het was een korte route er naartoe en het uitzicht vanaf de bergen was fenomenaal! We hebben een aantal uurtjes in Torbole doorgebracht. Het Gardameer hebben we al vaker gezien maar om daar met de fiets aan te komen is toch veruit de meest bijzondere. De vorige keer waren we daar met Senn en was ik net 7 weken zwanger van Mika. Toch wel echt veel veranderd in 3 jaar tijd. Onze jongens zijn al zo groot en mijn business is enorm gegroeid. We moesten nog super goed opletten op wat we uitgaven en nu kunnen we gewoon 2 maanden op reis. Fijn om daar even bij stil te staan en te bedenken wat er kan veranderen in korte tijd. Echt wel bijzonder en leuk om dat te beseffen. 

Na een mega grote pizza als lunch hebben we in de loop van de middag de boot gepakt naar Garda. Deze boot vaart over het Gardameer en meert aan bij een aantal plaatjes. Erg mooi en voor onze jongens ook leuk om een keer met de boot te gaan. 

Het moment dat we uit de boot stapten in Garda was wel een cultuurshock voor ons. Van rustige kleine campings naar een enorm toeristisch gebied, super warm en druk. We hadden een leuke (maar heel grote) camping gevonden in Lasize met een heel groot en mooi zwembad en een zandstrand bij het meer. We moesten een beetje wennen aan de drukte en toen ook Mika nog zieker werd voelden we ons niet fijn. Gelukkig kregen we super veel hulp van de mensen op de camping. Zo bijzonder hoe iedereen dan helpt en meedenkt. Erg fijn om dat te ervaren. 

De volgende dag hebben we bij en in het zwembad doorgebracht. Senn blijkt een echt waterratje te zijn! Hij geniet enorm van ieder zwembad, springt, duikt en durft alleen van de glijbaan. Voordat we op vakantie gingen was dat nog heel anders, het is mooi om die ontwikkeling van dichtbij mee te mogen maken. 

Helaas ging later op de middag de koorts van Mika weer omhoog en hebben we ons vooral zorgen gemaakt en een appartement gezocht voor de dagen erna. Na een kort nachtje zijn we in alle vroegte voor de ergste hitte van de camping vertrokken op weg naar Verona. Het ging vlot tot de laatste 5 km want we bleken toch wel echt op een heuvel te zitten en de klim er naartoe was behoorlijk pittig. Zo'n 3,5 - 4 km klimmen, die hadden we even niet ingecalculeerd. Maar goed, niet teveel bij nadenken en gewoon trappen dan kom je vanzelf boven! En dat lukte ons dus ook. Helemaal bezweet en met twee rode boeien werden we opgewacht door Monica, een erg vriendelijke Italiaanse dame die onze kamer al helemaal klaar had. Het was er prachtig, heerlijk rustig en een keuken waar we lekker zelf zouden kunnen koken. Alleen dan heb je wel eten nodig om iets klaar te kunnen maken (wat we niet hadden) en laat die winkel nu net beneden in het dal zijn ;-). Ik besluit na onze siësta en een lekkere lunch, die we wel hadden, samen met Senn eventjes boodschappen te gaan doen. Dat eventjes werden ruim 2 uur, maar het lukte wel. Ook nu weer, gewoon door blijven trappen, dan kom je vanzelf boven haha. Marcel toverde een heerlijk gezonde maaltijd op tafel en Mika kon gelukkig alweer lachen en we zagen langzaam zijn streken weer terug komen, het ging dus de goede kant op. 

We wilden Mika nog graag een dagje uit de zon houden en met Senn wel iets leuks gaan doen. We besluiten dat ik samen met Senn een dagje naar Verona ga. Dat is overigens 1 van de dingen die wij mee naar huis nemen vanuit onze reis. We willen vaker 1 op 1 aandacht aan onze jongens geven. We vinden dat allebei zo'n bijzondere momenten dat we dat zeker meer gaan doen. Zo ook gisteren, we hebben een beetje geshopt, wat rondgefietst door stad, samen op het terras gezeten en s middags lekker aan het zwembad gelegen. Het was heerlijk! Senn was er wel moe van geworden want na 5 min viel hij al in slaap op de fiets en heeft hij in mijn armen zeker een half uur geslapen langs de kant van de weg. Uiteraard moest er daarna nog een keer geklommen worden (het werd iedere keer makkelijker trouwens ;-)) en waren we weer fijn met ons viertjes. En Mika, die was inmiddels weer helemaal fit dus wij konden vandaag onze tocht vervolgen. Enne... het is zo fijn om weer lekker onderweg te zijn. 

Ps.. mijn berichtjes worden automatisch op fb geplaatst (heb ik zo ingesteld), maar ik kan de reacties niet lezen. Super leuk om ze dadelijk achteraf wel te lezen, maar dan weten jullie waarom ik daar nu niet op reageer. Heb me uitgelogd bij fb en weet mijn wachtwoord niet meer haha. 

Het goede leventje in Italië

1400 km's staan er op onze tellers... Een heleboel al! We zijn dan ook al alweer een heel stuk Italië in gefietst. Iedere keer denken we, nu kan het niet meer mooier, maar jawel hoor, dan kan zeker. De afgelopen dagen waren zó mooi, soms kon ik mijn ogen bijna niet geloven dat wij echt hier aan het fietsen waren. 

Ik wil nu eigenlijk opschrijven welke dag we uit Merano vertrokken zijn, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee meer. Ben in een soort van relaxed modus gegaan, die me erg goed bevalt haha, dus ga er ook niet te diep over nadenken. Vanuit Merano zijn we richting Trento gefietst, door prachtige boom- en wijngaarden. Het hield niet op, km's achter elkaar! 1/10e van alle Europese appels wordt hier in Zuid-Tirol geplukt en dat was duidelijk zichtbaar toen wij er doorheen fietsten. In Auer hebben wij onze tent neergezet en lekker geslapen. Veel Nederlandse kampeerders, waaronder een echtpaar uit Beek & Donk, de mede oprichter van Tasty Tom (tomaatjes, misschien ken je ze wel van de AH). Het was namelijk gelukkig weer goed weer en de hoogste tijd om onze was weer een keer uit te wassen in de wasmachine. Kletsen is alleen een grote hobby van mij en ik kwam dan ook veel te laat met alle was bij de tent. Het was inmiddels al 21:00 uur geweest en deze mensen waren mijn grote redding. Gerard regelde een grote waslijn, hij gaf me zelfs alle wasknijpers aan zodat ik de was snel op kon hangen, vervolgens kregen we een lekker wijntje die ze gekregen hadden voor hun 50 jarig huwelijk en toen de avond om was, was alle was droog! Zo bijzonder om zulke mooie mensen te mogen ontmoeten. 

Op zondag (ik weet de dagen inmiddels weer ;-)) fietsen we richting Trento. De route is prachtig. We fietsen over een heel mooi fietspad tussen rotswanden waartussen in de ijstijd een gletscher het dal heeft uitgesleten. Ik zeg volgens mij wel 100 keer, wat is het hier mooi! Waarop Senn zegt: 'dan moet je er ook even een foto van maken met je ogen mama, dat doe ik ook! Dan moet je gewoon een keer knipperen, dan sla je ze op en als ik dan later thuis ben ga ik televisie kijken en zie ik alles weer!' Fantastisch om te horen hoe hij dat doet. Dit ga ik echt nooit meer vergeten. 

Rond een uur of 2 arriveren we in Trento. Daar in de buurt zijn we 2 jaar geleden ook geweest en hebben we Rianne en Stefan ontmoet. Mooie herinneringen hebben we aan deze stad, dus veel zin om er doorheen te fietsen. We besluiten daar iets lekkers te eten op het terras zodat we 's avonds niet meer hoeven te koken. Een super leuk en gezellig besluit. We genieten volop en facetimen later nog met het thuisfront vanuit het Piazza Duomo. We voelden ons een beetje een attractie voor de familiedag, maar wel heel leuk haha. Het ijsje wat we later nog aten was lekker. Senn en Mika vroegen zelfs aan het vogeltje bij ons op de stoep of hij ook wat ijs wilde en warempel, dat wilde hij. Zag er echt heel lief uit. Hebben wel maar even gezegd dat ze dat beter maar niet kunnen doen, maar toch, het was wel echt lief. 

Vanaf hier wordt het Italiaans ook echt een uitdaging, wij spreken en verstaan het niet en de meeste mensen in Italië spreken nauwelijks of geen Engels. 'Wat zegt die mevrouw mama'? 'Uhmmm, geen idee knul' en dan lachen we samen een keer. Heeft ook wel wat toch? 

Mika wordt nu een heuse trekpleister. Zijn haren zijn inmiddels bijna wit en hij krijgt regelmatig een aai over zijn bol of ze zeggen 'ciao bello'. Volgens mij vindt hij het zelfs wel echt leuk. 

Zondag avond overnachten we in Mattarello op een mini camping. We fietsen het veldje op, waar nog plek is voor 1 extra tent en daar ontmoeten we mensen uit Lierop. Zo bijzonder, zo ver weg en weer een erg fijne avond. Na zoveel dagen fietsen is het weer bijna tijd voor een rustdag. Zo gauw we de volgende middag de camping oprijden, wisten we het zeker, hier blijven we een extra nachtje! Wat een prachtige plek, midden tussen de boomgaarden, veel plek om te spelen, een zwembad en een heerlijke tuin. We zitten in Mori, dichtbij het Gardameer. We gaan deze mini camping zeker onthouden, wat was het hier fijn en vooral heel mooi. 

Morgen fietsen we naar het Gardameer, waar we vanuit Torbole de boot pakken. Het is niet veilig om langs de weg naar beneden te fietsen. Daarnaast is de boot ook nog eens erg leuk! Vandaag zijn onze jongens in een Italiaanse kapper geknipt. Ook een uitdaging.. uitleggen wat we graag willen als je elkaars taal niet spreekt. Maar goed, ook dat lukt en onze jongens zijn weer mooi geknipt en een ervaring rijker.